ஸ்ரீ நாராயணீயம் - தசகம் 56

 

த³ஶகம் -56

காளியன் கர்வத்தை அடக்கி அனுக்ரஹித்தல்

रुचिरकम्पितकुण्डलमण्डल: सुचिरमीश ननर्तिथ पन्नगे ।

अमरताडितदुन्दुभिसुन्दरं वियति गायति दैवतयौवते ॥१॥

ருசிரகம்பிதகுண்ட₃லமண்ட₃ல: ஸுசிரமீஶ நநர்தித₂ பந்நகே₃ | 

அமரதாடி₃தது₃ந்து₃பி₄ஸுந்த₃ரம் வியதி கா₃யதி தை₃வதயௌவதே || 1||

1. குண்டலங்கள் ஆட, காளியன் தலைமேல் வெகு நேரம் நர்த்தனம் ஆடினீர். தேவப்பெண்கள் பாட, தேவர்கள் துந்துபி வாசிக்க, அழகாய் ஆடினீர்.

नमति यद्यदमुष्य शिरो हरे परिविहाय तदुन्नतमुन्नतम् ।

परिमथन् पदपङ्करुहा चिरं व्यहरथा: करतालमनोहरम् ॥२॥

நமதி யத்₃யத₃முஷ்ய ஶிரோ ஹரே பரிவிஹாய தது₃ந்நதமுந்நதம் | 

பரிமத₂ந் பத₃பங்கருஹா சிரம் வ்யஹரதா₂: கரதாலமநோஹரம் || 2|| 

2. காளியனுடைய எந்தத் தலை தொய்கிறதோ அதை விட்டுவிட்டு, உயரே கிளம்பிய தலை மீது தாமரைப் பாதங்களால் தாளமிட்டுக்கொண்டு நர்த்தனம் ஆடினீர். 

त्वदवभग्नविभुग्नफणागणे गलितशोणितशोणितपाथसि ।

फणिपताववसीदति सन्नतास्तदबलास्तव माधव पादयो: ॥३॥

த்வத₃வப₄க்₃நவிபு₄க்₃நப₂ணாக₃ணே க₃லிதஶோணிதஶோணிதபாத₂ஸி | 

ப₂ணிபதாவவஸீத₃தி ஸந்நதாஸ்தத₃ப₃லாஸ்தவ மாத₄வ பாத₃யோ: || 3|| 

3. காளியனுடைய படமெடுத்த தலைகள் தொய்ந்து சரிந்து, குளம் முழுவதும் ரத்தம் கக்கி, அவன் சோர்ந்து விழுந்தான். அப்போது, அவனுடைய மனைவியர் தங்கள் பாதக்கமலங்களில் விழுந்து வணங்கினார்கள்.

अयि पुरैव चिराय परिश्रुतत्वदनुभावविलीनहृदो हि ता: ।

मुनिभिरप्यनवाप्यपथै: स्तवैर्नुनुवुरीश भवन्तमयन्त्रितम् ॥४॥

அயி புரைவ சிராய பரிஶ்ருதத்வத₃நுபா₄வவிலீநஹ்ருதோ₃ ஹி தா: | 

முநிபி₄ரப்யநவாப்யபதை₂: ஸ்தவைர்நுநுவுரீஶ ப₄வந்தமயந்த்ரிதம் || 4||

 4. அவர்கள் முன்பேயே தங்களுடைய மகிமைகளை அறிந்திருந்ததால், தங்களிடம் மனதை செலுத்தி, முனிவர்களும் அறிய முடியாத பொருள் கொண்ட ஸ்தோத்திரங்களால் தங்களைத் துதித்தார்கள். 

फणिवधूगणभक्तिविलोकनप्रविकसत्करुणाकुलचेतसा ।

फणिपतिर्भवताऽच्युत जीवितस्त्वयि समर्पितमूर्तिरवानमत् ॥५॥

ப₂ணிவதூ₄க₃ணப₄க்திவிலோகநப்ரவிகஸத்கருணாகுலசேதஸா | 

ப₂ணிபதிர்ப₄வதா(அ)ச்யுத ஜீவிதஸ்த்வயி ஸமர்பிதமூர்திரவாநமத் || 5|| 

5. அவர்களுடைய பக்தியைக் கண்டு மிகுந்த கருணையுடன் காளியனை உயிர் பிழைக்க விட்டீர். அவனும் தங்கள் பாதங்களைச் சரணடைந்து, தங்களை வணங்கினான். 

रमणकं व्रज वारिधिमध्यगं फणिरिपुर्न करोति विरोधिताम् ।

इति भवद्वचनान्यतिमानयन् फणिपतिर्निरगादुरगै: समम् ॥६॥

ரமணகம் வ்ரஜ வாரிதி₄மத்₄யக₃ம் ப₂ணிரிபுர்ந கரோதி விரோதி₄தாம் | 

இதி ப₄வத்₃வசநாந்யதிமாநயந் ப₂ணிபதிர்நிரகா₃து₃ரகை₃: ஸமம் || 6|| 

6. அவனைக் கடலின் நடுவே இருக்கும் ரமணகம் என்ற இடத்திற்குச் செல்ல ஆணையிட்டீர். கருடன் அங்கு உன்னை தாக்க மாட்டான் என்று தாங்கள் சொன்னதும், காளியன் மற்ற பாம்புகளுடன் ரமணகத்திற்குப் புறப்பட்டான்.

फणिवधूजनदत्तमणिव्रजज्वलितहारदुकूलविभूषित: ।

तटगतै: प्रमदाश्रुविमिश्रितै: समगथा: स्वजनैर्दिवसावधौ ॥७॥

ப₂ணிவதூ₄ஜநத₃த்தமணிவ்ரஜஜ்வலிதஹாரது₃கூலவிபூ₄ஷித: | 

தடக₃தை: ப்ரமதா₃ஶ்ருவிமிஶ்ரிதை: ஸமக₃தா₂: ஸ்வஜநைர்தி₃வஸாவதௌ₄ || 7||

7. அவனுடைய மனைவியர் கொடுத்த ஒளிவீசும் ரத்தினங்களாலும், முத்துமாலைகளாலும், பட்டு வஸ்திரங்களாலும் தங்களை அலங்கரித்துக்கொண்டு, ஆனந்தத்துடன் நதிக்கரையில் இருக்கும் தங்களது சுற்றத்தாரை அடைந்தீர்கள். 

निशि पुनस्तमसा व्रजमन्दिरं व्रजितुमक्षम एव जनोत्करे ।

स्वपति तत्र भवच्चरणाश्रये दवकृशानुररुन्ध समन्तत: ॥८॥

நிஶி புநஸ்தமஸா வ்ரஜமந்தி₃ரம் வ்ரஜிதுமக்ஷம ஏவ ஜநோத்கரே | 

ஸ்வபதி தத்ர ப₄வச்சரணாஶ்ரயே த₃வக்ருஶாநுரருந்த₄ ஸமந்தத: || 8|| 

8. தங்களையே நம்பியிருந்த அந்த இடையர்கள், இருட்டிவிட்டதால் வீடு செல்ல முடியாமல் கரையிலேயே தூங்கினார்கள். அப்போது நாலாபுறமும் காட்டுத்தீ சூழ்ந்தது.

प्रबुधितानथ पालय पालयेत्युदयदार्तरवान् पशुपालकान् ।

अवितुमाशु पपाथ महानलं किमिह चित्रमयं खलु ते मुखम् ॥९॥

ப்ரபு₃தி₄தாநத₂ பாலய பாலயேத்யுத₃யதா₃ர்தரவாந் பஶுபாலகாந் | 

அவிதுமாஶு பபாத₂ மஹாநலம் கிமிஹ சித்ரமயம் க₂லு தே முக₂ம் || 9|| 

9. அதனால் விழித்தெழுந்த அவர்கள், காப்பாற்ற வேண்டும் என்று தீனமாய்க் கூக்குரலிட்டனர். அவர்களைக் காக்க அத்தீயைத் தாங்கள் உண்டீர். இதிலென்ன ஆச்சர்யம்? அக்னியே தங்கள் முகமல்லவா? 

शिखिनि वर्णत एव हि पीतता परिलसत्यधुना क्रिययाऽप्यसौ ।

इति नुत: पशुपैर्मुदितैर्विभो हर हरे दुरितै:सह मे गदान् ॥१०॥

 ஶிகி₂நி வர்ணத ஏவ ஹி பீததா பரிலஸத்யது₄நா க்ரியயா(அ)ப்யஸௌ | 

இதி நுத: பஶுபைர்முதி₃தைர்விபோ₄ ஹர ஹரே து₃ரிதை:ஸஹ மே க₃தா₃ந் || 10||

10. அக்னியிடம் நிறத்தினால் மட்டும் ‘பீதத்வம்’ (மஞ்சள்) இருந்தது. இப்போது தாங்கள் உண்டதாலும் ‘பீதத்வம்’ (குடிக்கப்பட்ட தன்மை) கொண்டது என்று கூறி கோபர்கள் ஆனந்தத்துடன் துதித்தார்கள். ஹரியே! என்னுடைய பாபங்களையும், அதனால் உண்டான என்னுடைய நோய்களையும் போக்கி என்னைக் காத்து அருள வேண்டும்.